«Είναι παράξενο , ενώ ζούμε στην εποχή των ηλεκτρονικών υπολογιστών, πώς δεν έχει μέχρι τώρα κανείς σκεφτεί ότι ο εγκέφαλος , σαν υπολογιστής του οργανισμού μας, μπορεί να είναι υπεύθυνος για όλες τις αρρώστιες» ( Ντ. Χάμερ)
ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ- ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
Τον περασμένο Οκτώβρη , το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel δημοσίευε μια έρευνα που διαπίστωνε τα θλιβερά αδιέξοδα της συμβατικής ιατρικής στον τομέα της θεραπείας του καρκίνου. Έλεγε ότι στους ασθενείς που πάσχουν σήμερα από καρκίνο των πνευμόνων, του μαστού , του προστάτη ή των εντέρων, χορηγούνται ολοένα και πιο περίπλοκα και δαπανηρά κυτταροτοξικά σκευάσματα χημειοθεραπείας, χωρίς παρόλα αυτά , να μειώνεται το ποσοστό της θνησιμότητας των ασθενών, σύμφωνα με τις επίσημες επιδημιολογικές στατιστικές μελέτες.
Η θνησιμότητα των ασθενών που «φροντίζονται» με την τοξική χημειοθεραπεία είναι της τάξης του …95%(!), ενώ μόνο για τη Γερμανία ,ο συνολικός ετήσιος «τζίρος» από τις χημειοθεραπείες υπολογίζεται σε 1,8 δισεκατομμύρια ευρώ. Κάποιοι ογκολόγοι διαφωνούν με αυτή τη «παράλογη» κατάσταση, δηλώνοντας με αφέλεια , ότι «σχετικά με τα ποσοστά επιβίωσης των ασθενών με μεταστατικά καρκινώματα στο έντερο, τον μαστό και τους πνεύμονες, δεν έχουμε κάνει καμιά πρόοδο τα τελευταία 25 χρόνια!».
Αυτό που σίγουρα προοδεύει είναι η φαρμακευτική βιομηχανική έρευνα για νέες χημειοθεραπείες . Τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο «σύγχρονα» δηλητήρια εμφανίζονται, υποσχόμενα , κάτω από αστρονομικές τιμές, την ποθητή επιμήκυνση του προσδοκούμενου ορίου ζωής…Γιατί η χημειοθεραπεία θεωρείται από τους κλασσικούς γιατρούς της «Σχολής», ως η τελειωτική (δυστυχώς κυριολεκτικά) θεραπεία για μεταστατικούς όγκους που δεν μπορούν να διαλυθούν με ακτινοβολία ή με χειρουργικά μέσα. Είναι όμως αυτό αλήθεια?
Ο επιδημιολόγος Χόιτζελ από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου διαφωνεί: « φοβάμαι ότι η συστηματική χρήση χημειοθεραπείας, ειδικά σε ασθενείς με καρκίνο του μαστού μπορεί να ευθύνεται για την μείωση των ποσοστών επιβίωσης που παρατηρούμε τις τελευταίες δεκαετίες!». Γιατί λοιπόν επιμένει το ιατρικό σύστημα στη χορήγηση χημειοθεραπείας στις ασθενείς αυτές?
Η ιστορία της χημειοθεραπείας ξεκινά από το 1942 στις ΗΠΑ, όταν ένας απελπισμένος ασθενής που υπέφερε από λεμφοσάρκωμα σε προχωρημένο στάδιο, δέχτηκε να δοκιμάσει τη χρήση «αερίου μουστάρδας»(mustard gas) . Ως εκ θαύματος, ο όγκος εξαφανίστηκε, άσχετα που μετά από τρεις μήνες εξαφανίστηκε και ο ασθενής…Οι γιατροί , θέλοντας να δουν τα αποτελέσματα στον συγκεκριμένο όγκο και όχι στον άνθρωπο συνολικά, πανηγυρικά διακήρυξαν ότι βρήκαν τη θεραπεία ! Αυτό γίνεται όταν κοινώς κοιτούμε το δάχτυλο κι όχι το φεγγάρι… Από τότε η χημειοθεραπεία έχει προοδεύσει πολύ- σε έναν τομέα σίγουρα: στην εξομάλυνση των ίδιων των παρενεργειών της(εμετούς, ναυτίες κλπ) , με επιπλέον νέα φάρμακα…
Πως λειτουργεί η χημειοθεραπεία? Τα κυτταροτοξικά σκευάσματα χειραγωγούν ποικιλοτρόπως τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων. Εφόσον τα κύτταρα ενός όγκου πολλαπλασιάζονται πολύ γρηγορότερα από τα κοινά κύτταρα , οι όγκοι ανταποκρίνονται πιο άμεσα στη χημειοθεραπεία και συρρικνώνονται. Παράλληλα όμως καταστρέφονται και άλλα υγιή κύτταρα, ιδιαίτερα αυτά που πολλαπλασιάζονται γρήγορα , όπως είναι αυτά που κατασκευάζουν το αίμα μέσα στον μυελό των οστών…
Τι επίδραση έχουν τα χημειοθεραπευτικά δηλητήρια στον ανθρώπινο οργανισμό ? Τα παλιότερα σκευάσματα οδηγούσαν σε θάνατο μέσα σε μερικές εβδομάδες και αποσύρθηκαν από την αγορά. Οι ασθενείς κυριολεκτικά περνούσαν ζωντανοί μέσα από τη κόλαση. Έχαναν τα μαλλιά και την όρεξή τους, έκαναν συνεχώς διάρροια και εμετό , έχαναν όλη την ενέργειά τους και πάθαιναν κάθε είδους μολύνσεις για να πεθάνουν στο τέλος χωρίς καμιά αξιοπρέπεια. Οι ίδιοι οι γιατροί δεν θα επέτρεπαν ποτέ κάτι τέτοιο για τον εαυτό τους…Αλλά η …ιατρική τους συνείδηση και τα όποια οικονομικά συμφέροντα τους «ανάγκαζαν» να το εφαρμόζουν στους ασθενείς τους.
Δειλά-δειλά άρχισαν να εμφανίζονται αντιρρήσεις από τη μεριά κάποιων πιο «γενναίων» γιατρών. Ο επιδημιολόγος Αμπελ από το πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης διαπίστωνε το 1995 σοκαρισμένος , μετά από μελέτη χιλιάδων ιατρικών δημοσιεύσεων πάνω στη χημειοθεραπεία , « ότι για τους περισσότερους καρκίνους των οργάνων, δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι η χημειοθεραπευτική αγωγή –ιδιαίτερα η πολύ δημοφιλής υπερδοσολογία- μπορεί να επιμηκύνει ή να καλυτερεύσει την ποιότητα ζωής ενός ασθενούς».
Τα φάρμακα αυξάνονται, αλλά το όριο ζωής των ασθενών όχι…Για παράδειγμα, ενώ το 1970 υπήρχαν μόνο πέντε εγκεκριμένα κυτταροτοξικά παρασκευάσματα στην αγορά , στη δεκαετία του 90 μετρούσαμε τουλάχιστον εικοσιπέντε. Όσο για τα ποσοστά επιβίωσης από τον καρκίνο, αυτά «μαγειρεύονται» σε στατιστικές μελέτες αμφισβητούμενης αξιοπιστίας.
Η αλήθεια όμως παραμένει γυμνή: στις αναπτυγμένες χώρες , 1 στους 3 θανάτους οφείλεται σε καρκίνο. Ξέρετε δε μέχρι πού φτάνει η απελπισία των συμβατικών «θεραπόντων» γιατρών , στην περίπτωση του καρκίνου του μαστού? Στην πιο φημισμένη κλινική του κόσμου, την Mayo-clinic στο Ρότσεστερ των ΗΠΑ, φτάνουν στο σημείο να συνιστούν την προληπτική… αποκοπή του μαστού , για γυναίκες 40 ετών και πάνω, που ανήκουν στην ομάδα υψηλού κινδύνου(=δηλαδή υπάρχει ιστορικό καρκίνου του μαστού μέσα στην οικογένεια τους).
Ένας χοντρικός υπολογισμός του συνόλου των θανάτων από καρκίνο , μετά την χορήγηση χημειοθεραπείας στους ασθενείς, τα τελευταία 30 χρόνια, ανέρχεται στον απίστευτο αριθμό των 2 δις , δηλαδή , το ¼ του συνολικού πληθυσμού της γης!
Μπροστά σε αυτά τα καταιγιστικά νούμερα, η επιμονή των κλασσικών γιατρών για χορήγηση χημειο-«θεραπείας» που δεν έχει κανένα απολύτως θετικό αποτέλεσμα , τόσο στη βελτίωση της ποιότητας ζωής , όσο και στο όριο ζωής του ασθενούς, κρίνεται από μερικούς γενναίους ερευνητές ως προκλητικά ύποπτη και φαίνεται να εξυπηρετεί κάτι εντελώς διαφορετικό από τον Όρκο του Ιπποκράτη…Υπάρχουν καταγγελίες για πιέσεις και εκβιασμούς από δίκτυα διαπλεκόμενων συμφερόντων που σχετίζονται με τον τεράστιο τζίρο των φαρμακοβιομηχανιών , σε γιατρούς που τολμούν να αντιμετωπίσουν «εναλλακτικά» την ,μέχρι τώρα καταδικασμένη θεραπεία του καρκίνου .
Ο ΝΤ. ΧΑΜΕΡ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΙΑΤΡΙΚΗ
Η πιο κραυγαλέα περίπτωση είναι του γερμανού γιατρού Ryke Geerd Hamer. Ως ιδρυτής της θεωρίας της Νέας Ιατρικής, έχει διωχτεί από το ιατρικό σώμα και έχει καταδικαστεί σε φυλάκιση 3 ετών για «παρότρυνση σε άσκηση ιατρικής αντίθετης από την ιατρική της Σχολής», στην προσπάθειά του να διαδώσει και να εφαρμόσει την επαναστατική θεωρία του για τη θεραπεία του καρκίνου.
Γεννημένος το 1935, πήρε το πτυχίο Ιατρικής στα 24 του, ειδικεύτηκε στην ειδική παθολογία και στην ακτινολογία και ολοκλήρωσε σπουδές φυσικής και θεολογίας. Ζούσε μια «κανονική» ζωή εργαζόμενος ως υπεύθυνος σε μια πανεπιστημιακή κλινική του Ντίσελντορφ , ώσπου ξαφνικά, στις 18 Αυγούστου του 1978 , η ζωή του κατέρρευσε: ένα πρωί που ψάρευε μαζί με το γιο του σε μια αλπική λίμνη, ο γιος του Ντερκ 19 ετών, έπεσε νεκρός από μια αδέσποτη σφαίρα ενός άμυαλου κυνηγού.
Μερικούς μήνες μετά , ο Χάμερ παρουσίασε καρκίνο στους όρχεις. Άρχισε τότε να υποψιάζεται ότι η αρρώστια του σχετιζόταν κάπως με τον χαμό του γιου του. Και αυτό ήταν η απαρχή μιας τεράστιας επιστημονικής ανακάλυψης!
Άρχισε να δουλεύει πυρετωδώς συγκρίνοντας τις εκατοντάδες περιπτώσεις του αρχείου των ασθενών στην κλινική του, μέχρι που διαπίστωσε ότι σε όλες, μα όλες τις περιπτώσεις, ο καρκίνος εμφανιζόταν μετά από κάποιο συναισθηματικό-βιολογικό σοκ , που το ονόμασε Σύνδρομο Ντερκ Χάμερ( Dirk Hamer Syndrom- DHS)..
Το 1981 δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο θέτοντας τις βάσεις για μια Νέα Ιατρική που έχει φέρει τα πάνω –κάτω στην αντίληψη και αντιμετώπιση του καρκίνου και γενικά, όλων των ασθενειών.
Με λίγα λόγια , ο Χάμερ βεβαιώνει ότι κάθε καρκίνος προέρχεται από ένα ψυχικό σοκ, το οποίο βιώνεται από τον άνθρωπο δραματικά, συγκρουσιακά και μοναχικά. Τη στιγμή εκείνη, εμφανίζεται στον εγκέφαλο μια αλλοίωση, ορατή στον αξονικό τομογράφο ως εστία ομόκεντρων κύκλων, που την ονόμασε Εστία Χάμερ. Ανάλογα με το συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου που εμφανίζεται η Εστία Χάμερ, αρχίζει να σχηματίζεται καρκινικός όγκος στο αντίστοιχο όργανο του σώματος. Κατ’ αυτό τον τρόπο, η ασθένεια εμφανίζεται ταυτόχρονα στα τρία επίπεδα: ψυχής- εγκεφάλου-οργάνου , που πρέπει να θεωρούνται σαν ενιαίο σύνολο.
Η Νέα Ιατρική του Ντ. Χάμερ στοιχειοθετείται εμπειρικά και διέπεται από Πέντε Βιολογικούς Νόμους, οι οποίοι επαληθεύονται ανά πάσα στιγμή και σε κάθε ασθενή. Η βάση της είναι μια ολιστική προσέγγιση του ανθρώπου, όπου η «ασθένεια» δεν θεωρείται μια παρέκκλιση από την κανονικότητα, αλλά μέρος μια λογικής και προγραμματισμένης βιολογικά διαδικασίας προσαρμογής του οργανισμού στις εξωτερικές συνθήκες. Οι αρρώστιες δε είναι πια κακόβουλες «βλάβες» της ανθρώπινης μηχανή�
Πηγή: ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου