«Ορυκτός πλούτος και τοπικές κοινωνίες»

Ομιλία του υφυπουργού Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Μάρκου Μπόλαρη στην ημερίδα «Ορυκτός πλούτος και τοπικές κοινωνίες» του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (13.01.2010)

Καλή σας ημέρα. Καλή χρονιά. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την πρόσκληση να είμαι σήμερα μαζί σας στην έναρξη της ημερίδας που έχει θέμα τον ορυκτό πλούτο και τις τοπικές κοινωνίες.

Είναι απολύτως σαφές, έχει γίνει κατανοητό σε όλους τους πολίτες της χώρας ότι πράγματι η χώρα βρίσκεται σε μια περίοδο οικονομικής και όχι μόνο, κρίσης. Είναι επίσης απολύτως σαφές ότι ο Πρωθυπουργός επανειλημμένα περιγράφοντας το πρόβλημα το αναλύει λέγοντας ότι δεν έχει βασική αιτία την διεθνή ή την εγχώρια οικονομική κρίση, αλλά ξεκινά πιο βαθιά από ένα δημόσιο τομέα ο οποίος κρίνεται ως αναποτελεσματικός, ως γραφειοκρατικός, ως δυσλειτουργικός, χαρακτηρίζεται από αδιαφάνεια και βέβαια, παράγει διαφθορά.

Είναι λοιπόν σαφές ότι η χώρα, της οποίας, εάν θέλουμε, να περιγράψουμε το πρόβλημα σύντομα λέγεται ‘έλλειμμα αξιοπιστίας στο εξωτερικό’ και εάν θέλουμε να το περιγράψουμε και στα δικά μας λέγεται ‘έλλειμμα αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου ως προς τους πολίτες’, πρέπει να αντιμετωπίζει ταυτόχρονα τρία πράγματα. Να περιορίζει, να απαντήσει στο δημοσιονομικό έλλειμμα, να αναδιατάξει την παραγωγική βάση της χώρας και βέβαια, ενώ θα γίνονται αυτά για να απαντήσει στην κρίση, θα πρέπει να παίρνονται θεσμικά μέτρα μόνιμα, ώστε παράλληλα με την απάντηση στα δημοσιονομικά προβλήματα να λύνουμε τα θέματα της θεσμικής συγκρότησης της δημοκρατικής λειτουργίας της χώρας μας, έτσι ώστε βγαίνοντας από την κρίση, με τα όποια χαρακτηριστικά έχει, να μην ξανακάνουμε πισωγυρίσματα.

Θα μου πείτε ότι αυτά τι σχέση έχουν με τον ορυκτό πλούτο; Νομίζω πως συζητούμε για την οικονομία, συζητούμε για την ανταγωνιστικότητα, που είναι και στον

τίτλο του υπουργείου και βέβαια, υπάρχουν και ερωτήματα αλλά. Είπα προηγουμένως ότι πρέπει να δούμε την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Το ερώτημα είναι, συζητούμε στην χώρα για το ποια είναι η παραγωγική μας βάζει; Τι παράγει η χώρα; Αξιοποιεί τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα; Και ποια είναι αυτά;

Λέμε ανταγωνιστικότητα στον τίτλο του υπουργείου, ποια είναι η ανταγωνιστικότητα του ελληνικού προϊόντος; Πόσο εξάγουμε; Υπάρχουν λοιπόν συγκριτικά πλεονεκτήματα, ανάμεσα στα συγκριτικά πλεονεκτήματα αυτά είναι και ο ορυκτός μας πλούτος.

Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, για τις αντιρρήσεις και τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών, αυτά έχουν σχέση όμως με το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας. Ποιο είναι το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας;

Είμαι σε ένα χώρο τεχνικών, Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία, έχουμε απαντήσει κατά πόσο το αναπτυξιακό μοντέλο που έχουμε υιοθετήσει και το οποίο έχει σχέση με την οικοδομή, πόσο μπορεί να συνεχίζει αμέριμνο τις επόμενες δεκαετίες;

Χαίρομαι πάρα πολύ γιατί η πρωτοβουλία αφορά ένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, το οποίο δεν το εκμεταλλευόμαστε. Και χαίρομαι πάρα πολύ γιατί υπάρχει ο προβληματισμός και συνδέεται αυτός ο πλούτος, το συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας, το ανεκμετάλλευτο συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας με τις τοπικές κοινωνίες.

Εννοείται ότι υπάρχει αγωνία από τις τοπικές κοινωνίες, εννοείται ότι υπάρχει μια μέριμνα και μια αγωνία από πλευράς της πολιτείας, η οποία σε αυτή την κυβέρνηση υλοποίησε αυτό που για χρόνια λεγόταν και δεν υπήρχε ανάληψη πολιτικής πρωτοβουλίας, δηλαδή ένα ξεχωριστό Υπουργείο Περιβάλλοντος και ενέργειας, είναι εδώ ο υφυπουργός, ο οποίο στη συνέχεια αρμοδιότερος εμού θα παρέμβει ουσιαστικά στην παρούσα ημερίδα.

Θέλω να πω πως το μήνυμα το οποίο είναι και αυτό μήνυμα θεσμικής παρέμβασης από πλευράς του Πρωθυπουργού, όχι μόνο σε σχέση με τους υπουργούς, όχι μόνο σε σχέση με τους συμβούλους των υπουργών, όχι μόνο σε σχέση με τις διαδικασίες στην Βουλή, είναι ένα μήνυμα το οποίο αφορά όλη την ελληνική κοινωνία, είναι ένα μήνυμα το οποίο στην ουσία καλεί τους Έλληνες πολίτες να συνδημιουργούν και να συνομοθετούν με την Βουλή, είναι μια διαδικασία διαβούλευσης, αυτό το οποίο λείπει από την ελληνική κοινωνία. Μια κουλτούρα διαβούλευσης. Ένα άλλο σκαλί στον πολιτικό πολιτισμό το οποίο μας λείπει, γιατί πάρα πολλά από τα ζητήματα και τα αναπτυξιακά και τα πολιτικά και τα κοινωνικά μπορούσαμε να τα είχαμε λύσει εάν ήμασταν σε μια ανοικτή διαδικασία διαβούλευσης όπου κρίνεται και ο βαθμός ανοχής του ενός προς τον άλλο, δηλαδή ο βαθμός δημοκρατικής αντίληψης που έχει ο ένας για τον άλλο.

Στα ζητήματα λοιπόν αυτά, ζητήματα οικονομίας, ζητήματα ανταγωνιστικότητας, ζητήματα περιβάλλοντος, ζητήματα ενέργειας, ζητήματα αξιοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων τα οποία έχει η χώρα, μέσα στα οποία και ο ορυκτός πλούτος, για να

μπορέσουμε να λύσουμε μια σειρά από προβλήματα χρειαζόμαστε διαδικασίες διαβούλευσης, διαλόγου. Αυτή είναι η πρόκληση.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την πρόσκληση για να μοιραστώ μαζί σας αυτές τις φτωχές σκέψεις.