Ανθελληνική Δημοκρατία

Ανθελληνική Δημοκρατία

του Θανάση Λάππα

Επικοινωνιολόγου - Πολιτικού επιστήμονα

«Μας έρχεται να φωνάξουμε: Ξυπνήστε Μπεν Γκούριον, Γκόλντα Μέιρ, Ραμπίν, Πέρες και οι άλλοι. Aυτοί τρελάθηκαν». Έτσι έκλεινε το editorial στο «Le point» φύλλο 1968 ο διευθυντής του F.-O.G., μετά το ισραηλινό ρεσάλτο στο στολίσκο που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στην αποκλεισμένη Γάζα.

«Ξυπνήστε Περικλή, Πλάτωνα, Λεωνίδα, Αλέξανδρε, Βενιζέλε, άγνωστε στρατιώτη», θα αναφωνήσουμε εμείς. «Αυτοί ξεφτέλισαν τη χώρα, την υποδούλωσαν. Οι ίδιοι αλλοτριώθηκαν, αφελληνίστηκαν, σάπισαν, λατρεύουν μόνο τον Μαμωνά».

Μετέτρεψαν την πολιτική σε κατοχή και νομή της εξουσίας, μέσο παράκαμψης του νόμου, ενίοτε παράνομου πλουτισμού, καταχρηστικής πρόσκτησης προνομίων, αφροδισιακής επιβεβαίωσης και εξουσιαστικού σαδισμού.

Σταλινική δημοκρατία

Η «δημοκρατία» μας έγινε για τη δημοκρατία ό,τι ο σταλινισμός για τον κομμουνισμό.

Η πολιτική τάξη χωρίς κανένα σέβας για το παρελθόν δυναμίτισε τις βάσεις του μέλλοντος. Διέλυσε τα οράματα, τις μεγάλες ιδέες, τις μυθολογίες που γεννούν εθνεγερτήριες ψευδαισθήσεις, αφόπλισε κάθε παλιγενεσιακή δυναμική, έσβησε την ελπίδα, έφερε τη δυστυχία. Δημιούργησε μία πραγματικότητα που σύσσωμος ο λαός βδελύσσεται και καταριέται. Περιθώριο, εξαθλίωση, ταπείνωση, πληγές, οργή, θυμός, ξεριζωμός στραπατσάρουν τον κοινωνικό και τον παραγωγικό ιστό, όπως και το κοινωνικό-εθνικό φρόνημα. Δέκα εκατομμύρια ξένοι στην ίδια χώρα ο καθένας για την πάρτη του.

«There’s no such thing as society» (Μ. Θάτσερ – «Δεν υφίσταται κοινωνία»). Μια γενοκτονία!

Με την πολιτική τους έσπειραν το διχασμό στον πληθυσμό, δημιούργησαν το κοινωνικό απαρτχάιντ, τις προνομίες («ρετιρέ», «οι μέσα και οι έξω», «τα ευγενή ταμεία», κ.α.), συντηρούν τον κοινωνικό εμφύλιο, την βαλκανιοποίηση των τοπικών κοινωνιών, έκαναν τον Ελληνα για τον Ελληνα λύκο, όταν «η ύπαρξη ενός εθνικού κράτους είναι ένα καθημερινό δημοψήφισμα, η εκπεφρασμένη βούληση των πολιτών που θέλουν να ζήσουν μαζί και να δημιουργήσουν» (Ε. Ρενάν). Το σκίτσο του περιώνυμου «Economist» πριν από δεκαετίες, όπου Ελληνας έσφιγγε με το ’να χέρι το λαιμό συμπατριώτη του και συγχρόνως αντιδικούσε με τον Τούρκο από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, αποδίδει άριστα την ελληνική πραγματικότητα.

Το κοινωνικό ασανσέρ αγνοεί όλο και περισσότερο τα χαμηλά πατώματα. Από την άλλη, «η αξιοσύνη ζητιανεύει, η ασημαντότητα δοξάζεται, η τελειότητα συκοφαντείται, η βλακεία στραπατσάρει το ταλέντο» (Σαίξπηρ).

Εκπόρνευση

Το κομματικό κράτος τορπιλίζει συστηματικά τις μεταρρυθμίσεις, θέσπισε το νόμο της ανομίας, γκρέμισε τα τείχη ανάμεσα στο νόμιμο και το παράνομο, το δημόσιο και το ιδιωτικό, το προσωπικό και το δημόσιο συμφέρον. Μετέτρεψε το φόρο σε χαράτσι που γεμίζει μαύρες τρύπες, τσέπες ημετέρων και επίορκων δημόσιων λειτουργών. Έβαλε το χρήμα στο κέντρο των πάντων – χωρίς ηθικές επιταγές – και εκπόρνευσε σύμπασα την κοινωνία. Διαφθείρει, εθίζει στη βρομιά, προκαλεί έκλυση ηθών και εξαχρείωση ψυχών.

Το κράτος - δυνάστης έκανε τον πολίτη υπήκοο, «αντίπαλο με τον τόπο του, αντίδικο με την πατρίδα του» (Χ. Γιανναράς). Κατέστησε τον έλληνα ομογενοποιημένο παθητικό καταναλωτή, νέκρωσε την κριτική του σκέψη. Εμφυσώντας του τη δημοσιοϋπαλληλία ως στόχο ζωής στέρησε από το επιχειρείν ιδέες και ταλέντο. Οι μεγάλες ιδέες (ΕΕ – Βαλκάνια) που κόμιζαν ευημερία, ασφάλεια, δημοκρατία, ρόλο στην περιοχή, αποκάλυψαν έναν μασκαρά, κλέφτη, αισχροκερδή, ψεύτη, το περίγελο του κόσμου όλου!

«Σ’ εμάς ο άνθρωπος και η γη αλληλοβαστάζονται και δεν αποχωρίζονται ποτέ! Υπάρχει νόμιμος γάμος μεταξύ τους για τη ζωή και το θάνατο. Ο Γάλλος παντρεύτηκε τη Γαλλία», γράφει ο Michelet στο βιβλίο του «Ο Λαός». Εδώ «γκρίζες ζώνες» δημιουργούνται, κεφάλαια της ιστορίας μας απεμπολούνται, το μνημειακό απόθεμα παραμελείται, ο φυσικός μας πλούτος λεηλατείται, καταστρέφεται. Η Ελλάδα βρίσκεται στην τρίτη (κατ’ άλλους στην 7^η) πτώχευση!

«Ένα κράτος, που, δεν έχει τα μέσα να μεταρρυθμιστεί, δεν έχει τα μέσα της επιβίωσής του» (Ε. Burke).

Ποιος επωφελείται;

Εάν υπήρχαν οίκοι αξιολόγησης της δημοκρατίας η δική μας θα άξιζε όσο και τα ομόλογά της. Θα χαρακτηριζόταν «Junk Democracy». Ακόμη και τον Λένιν δικαιώσαμε που υποστήριζε ότι «η δημοκρατία είναι μια απάτη». «Δεν μας ταιριάζει η δυτική δημοκρατία και οι αποχρώσεις της» ξεκαθαρίζουν οι συγκαιρινοί συμπατριώτες του. «Τα Βαλκάνια δεν είναι για δημοκρατία», δήλωνε Κροάτης στην κάμερα του Balkan Express της ΕΤ3. «Κάθε χώρα έχει τη μουσική της», υπενθυμίζει ο Φιντέλ Κάστρο.

Γιατί, λοιπόν, εμείς μετά από τόσα στραπάτσα επιμένουμε να χορεύουμε «ευρωπαϊκά» όταν, η καρδιά μας καίγεται για τους ήχους και τους ρυθμούς των Βαλκανίων και της Ανατολής; Γιατί επιθυμούμε διακαώς το ταγκό με τη δημοκρατία (στο ταγκό η ντάμα πάντα ξεφεύγει του καβαλιέρου) καθ’ ην στιγμήν αυτή μας απομακρύνει από τη φύση μας; Γιατί αναφανδόν φυλακίζουμε την ψυχή μας σε ξένο σώμα;

Σε ομάδα που δεν κερδίζει αλλάζεις το σύστημα, παίκτες, προπονητή, διοίκηση. Εμείς και το σύστημα δεν αλλάζουμε, και τους ίδιους παίρνουμε και ξαναρχίζουμε. Πώς λοιπόν η ομάδα να μην υποβιβασθεί;

Εύλογα τίθεται το ερώτημα: Qui bono? Ποιος επωφελείται; «Οι επιβήτορες του λαού», οι ξένοι, η κομματοκρατία, η κλεπτοκρατία. Ούτε η χώρα, ούτε ο λαός, ούτε ο ελληνισμός.

Το be or…

Τι νόημα έχει η ύπαρξη μιας χώρας, η οποία «η παρούσα στιγμή είναι το μόνο που είχε, το μόνο που έχει, το μόνο που θα έχει ποτέ» (Ε. Τόλλε), μία χώρα χωρίς μνήμη, στόχους και προορισμό; Όταν δεν έχει ούτε «μια νότα να προσφέρει στο κονσέρτο των λαών», προστιθέμενη αξία στο Είναι της ανθρωπότητας; Όταν εκλιπαρεί: «Ξένοι, μη μας αφήνετε ποτέ μόνους» (άγνωστος τον 19^ο αιώνα), όταν κάθε φορά δημιουργεί τις συνθήκες για να διεισδύσει ο ξένος παράγων; Όταν κάθε φορά παραχωρεί την εθνική κυριαρχία της για να επιβιώσει;

Ετσι απλά και καθαρά. Ωφέλησε ή έβλαψε τον ελληνισμό η δημιουργία του εθνικού κράτους; Ποια θα ήταν η πορεία του αν το τελευταίο δεν είχε παρέμβει ως ιστορικό υποκείμενο; Εάν οι Ελληνες είχαμε μείνει έξω από τον ρου της ιστορίας; Οι Εβραίοι απέκτησαν πατρίδα, όμως το «Κράτος – Ναζί» τους ταύτισε με τους θύτες του τρίτου Reich!

Το ελληνικό μας αφελλήνισε, στα μάτια των ξένων μας απέκοψε από την αρχαιότητα, οι πρόγονοί μας έγιναν προκάτοχοι, γίναμε η χλεύη της οικουμένης.

Μόνη προοπτική να εισπράξουμε κάποια ψιχία μετά από μια οδυνηρή δεκαετία, αφού προηγουμένως εξαθλιωθούμε.

Αν δεν αφομοιώσουμε τις αρετές και τους κανόνες του πολιτεύματος όπου «δήμος εστί ο κρατών» (Αριστοτέλης), αν δεν κατορθώσουμε να παράγουμε αξίες και νόημα, αν συνεχίσουμε να βάζουμε το κάρο πριν από το άλογο, τη δημοκρατία πριν από την παιδεία και την κοινωνικοποίηση, τότε θα είμαστε καταδικασμένοι στο μαρασμό και την προϊούσα αποσύνθεση. Κανένας νόμος – φύλακας, καμία «δημοσιονομική επέκταση» στο σύνταγμα, κανένα μνημόνιο δεν θα μας σώσει!