Εγκαίνια Έκθεσης Γλυπτικής

Πραγματοποιούνται το Σάββατο 17 Απριλίου 2010 στις 9 το βράδυ στον χώρο Τέχνης και Λόγου «Οικία Παπαβασιλείου» τα εγκαίνια της έκθεσης Γλυπτικής του Σερραίου Καλλιτέχνη Άρη Κατσιλάκη.

Στην έκθεση παρουσιάζονται γλυπτά από την ενότητα «Μετάλλαξη» που αποτελεί την τελευταία δουλειά του καλλιτέχνη.

Οι σπουδές του Άρη Κατσιλάκη ξεκίνησαν το 1998, με την εισαγωγή του στη Προπαρασκευαστική Σχολή Καλών Τεχνών Τήνου (μαρμαρογλυπτική). Αποφοίτησε το 2001 με υποτροφία για συνέχιση των σπουδών του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Φοίτησε στο Α΄ Εργαστήριο Γλυπτικής με Καθηγητή τον Θ. Παπαγιάννη. Παράλληλα δυο ακαδημαϊκά έτη παρακολούθησε το κατ επιλογήν εργαστήριο Φωτογραφίας με Καθηγητή τον Μ. Μπαμπούση. Αποφοίτησε με « Άριστα ». Έχει λάβει μέρος σε 11 ομαδικές εκθέσεις. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και σε δημόσιους χώρους. Από το 2007 εργάζεται ως Ειδ. Επιστήμονας (407) στον Τομέα Γλυπτικής του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.

Η γνωστή ιστορικός τέχνης Αθηνά Σχινά προλογίζοντας τον κατάλογο της έκθεσης αναφέρει:

Πέρασαν, καθώς αντιλαμβανόμαστε, οι καιροί που ένα γλυπτό, παρουσιαζόμενο στον χώρο επιτελούσε την ζωτικής του σημασίας εμφάνιση, ανταποκρινόμενο απλώς και μόνον στις αισθητικές του προδιαγραφές. Σήμερα, το έργο της τέχνης (και πολύ περισσότερο το γλυπτό), σύμφωνα με τον Semper, ορίζει τον ρόλο της κοινωνικής του συμβολής με πιο δραστικό τρόπο, στοχεύοντας στην αφύπνιση της συνείδησης. Η ενεργητική συνθήκη της κριτικής του διάστασης, συνδέει την αισθητική με την ηθική παράμετρο μέσα από το υλικό επιλογής και διαπραγματεύσεων του καλλιτέχνη. Υλικό και αποτυπωνόμενη χειρονομία έκφρασης συνδέονται άμεσα πλέον με την μορφή που το έργο προσλαμβάνει και με τις εννοιολογικές στοχεύσεις που εμπεριέχει.

Η “μορφική βούληση” του Riegl άλλωστε, μαζί με τους “λόγους αναφορικότητας” του γλυπτού, (όπως στις μέρες μας ονομάζονται), προς αυτήν την κατεύθυνση επικεντρώνονται. Ένα γλυπτό επομένως, από τους τρόπους κατασκευής του (χωρίς να αποκλείονται από αυτούς και οι μηχανικοί τρόποι διαμόρφωσης), αλλά και νοηματοδοσίας των υλικών του, δεν αναδεικνύει μόνον τις παραμέτρους της “ματεριαλιστικής του μεταφυσικής”, αλλά υπαγορεύει ταυτοχρόνως και διαφορετικούς κώδικες ως προς την σημασιολογία του. Πρόκειται για την σημασιολογία, που αφορά στην οπτική αντίληψη μιας σειράς συνδυαστικών προσλήψεων, οι οποίες προέρχονται από ποικίλες εστιάσεις και περιαγωγές του βλέμματος, στις περιπτώσεις που οι συνδυασμοί αυτοί έχουν την δυνατότητα υποβλητικά να αναμορφώσουν και πειστικά να αναθεωρήσουν τον χώρο. Έναν χώρο, που αναπτύσσει διαλεκτικές σχέσεις με το γλυπτό, μέσα στον οποίο αυτό εντάσσεται και λειτουργεί.

Ο Άρης Κατσιλάκης παρατηρώντας αφενός τις μεταμορφώσεις της φύσης και τις αλλαγές που συν τω χρόνω υφίσταται το γενετικό υλικό των οργανισμών, αφετέρου τα μεταβιομηχανικά παράγωγα και την αυξανόμενη ρύπανση του περιβάλλοντος, θέτει προ των ευθυνών του, τον σύγχρονο αστό των μεγαλουπόλεων. Τον αστό, που βιώνει έμμεσα ή άμεσα τις επιπτώσεις του πολιτισμού που δημιούργησε ως θύτης και θύμα.

Τα “βιομορφικά” γλυπτά του καλλιτέχνη εμφανίζονται ως “οργανικά παράδοξα” μιας καθολικότερης εξαλλοίωσης, που αποδομεί και αινιγματικά μετασχηματίζει, (μέσα από διαδοχικές ρήξεις και απροσδόκητες ενοποιήσεις) την φύση του περιβάλλοντος και την φύση του κοινωνικού ιστού, την οποία μαρτυρούν τα κατάλοιπά του, προερχόμενα από τους τρόπους επικοινωνίας και διαβίωσης.

Τα γλυπτά αυτά είναι φιλοτεχνημένα από χρωματιστά χαρτιά συσκευασίας και ανακυκλώσιμα υλικά, όπως χαρτόνια, εφημερίδες, σπάγγοι, φύκια, ακατέργαστο μαλλί, πλαστικά και λάστιχα. Τα συγκεκριμένα υλικά συνδυάζονται κατάλληλα, απαρτίζοντας την αρχική μάζα των χειρονομιακών παρεμβάσεων και της μορφικής διαπραγμάτευσης, η οποία ολοκληρώνεται με βάση μια διεργασία αλλεπάλληλων στρωμάτων χαρτιού και κόλλας που τοποθετείται με ελεγχόμενο τρόπο σε καλούπια, προσδίδοντας το χρωματικό αποτέλεσμα στα γλυπτά.

Ο Άρης Κατσιλάκης εμπνέεται από στοιχεία του περιβάλλοντος, όπως φυτά, φωλιές, καρπούς, κουκούλια και ζωτικά όργανα του σώματος διαφόρων έμβιων όντων. Επικεντρώνεται στην υπόδειξη της οργανικότητας μιας διαπλοκής μορφωμάτων, αποφεύγοντας συνειδητά κάθε νατουραλιστικό συσχετισμό. Μέσα από αυτήν την αποφυγή, απομακρύνεται ο γλύπτης από κάθε ρομαντισμό και νοσταλγία που θα μπορούσε να χειραγωγήσει το συναίσθημα. Τα μορφώματά του εξαλείφουν τις αρχικές (και αναγνωρίσιμες) ταυτότητες των στοιχειακών μονάδων που τα συγκροτούν, προκειμένου να εμφανίσουν “δραματουργικά” και χωρίς ίχνος διδακτισμού, την τραγικότητα μιας διεργασίας τερατογενέσεων της φύσης μέσα από τις ίδιες της τις δομές.

Ο θεατής δεν μένει αμέτοχος απέναντι στα “βιομορφικά γλυπτά” του Άρη Κατσιλάκη. Γίνεται συμμέτοχος και συναυτουργός, που δέχεται αλλά και δημιουργεί παράγωγα κι επιπτώσεις σε μια “φύση” χωρίς προσχήματα πλέον, αδιαφάνειες και αναστολές. Πρόκειται για μια “φύση” που αποκαλύπτει τους “τύπους των ήλων” της, διαμορφωνόμενη απροκαθόριστα κι εφιαλτικά, μέσα από τα συνονθυλεύματά της, τα οποία αντανακλούν υπαινικτικά τις ανατροπές που υφίσταται η ψυχοπνευματική (και σε σημαντικό βαθμό) η οργανική ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Ενός ανθρώπου, που βιώνει εφησυχαστικά την virtual reality παντοδυναμία του. Απέναντι σ' αυτήν, ο γλύπτης αντιπαραθέτει την δική του unvirtual reality, χωρίς εξωραϊσμούς, περιστροφές και απενοχοποιήσεις.

Στο κλίμα του απειλητικού ζόφου, μακριά από “ευφυείς” υπεκφυγές, αλλά ταυτοχρόνως και μακριά από τον ευνουχιστικό εντέλει και αδιεξοδικό τρόμο, ο Άρης Κατσιλάκης χρησιμοποιώντας κατά κύριο λόγο (ανάμεσα στα άλλα) το ιδίωμα της arte-povera, υπαινίσσεται αλληγορικά καταστάσεις, παρουσιάζοντας τις εκδοχές των υποστάσεων μιας “νέας πραγματικότητας”. Μιας πραγματικότητας, που δεν θωπεύει, αλλά κεντρίζει χωρίς να αδρανοποιεί τον θεατή, προκειμένου εκείνος να συνειδητοποιήσει τις επιλογές του και μαζί με αυτές, τους χώρους και τους τρόπους των ευθυνών της ζωής του, αποκωδικοποιώντας παράλληλα και μέσα πλέον από το δικό του πρίσμα, τον “μικρό και μέγα” κόσμο που τον πολιορκεί.



Η έκθεση οργανώνεται από τη ΝΕΠΟΣ και την ΚΕΠΑΣ με την επιμέλεια της Καλλιτεχνικής Επιτροπής της Οικίας Παπαβασιλείου και θα διαρκέσει μέχρι 3 Μαϊου 2010.