«Η παράλληλη Ελλάδα» δυσφορεί !
«Αιδώς Αργείοι» !
Σήμερα στη θέση της Ήρας και του Αίαντα είναι οι ευρωπαίοι, η Κομισιόν και ο φεσωμένος από τον ΕΟΤ διεθνής Τύπος. Μας επιπλήττουν, εκφράζονται επιτιμητικά, στηλιτεύουν τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά των συγκαιρινών κατοίκων της Ελλάδας και των κυβερνώντων, που «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ…», έφεραν τη χώρα σε απόσταση αναπνοής από το γκρεμό.
Όλοι μιλούμε για τον «εξευτελισμό και διασυρμό της χώρας». Όμως, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έως τον τελευταίο έλληνα πολίτη, όλοι γνωρίζουμε ότι είχαμε χρεοκοπήσει ηθικά, πολιτικά, πολιτισμικά, πριν χρεοκοπήσουμε οικονομικά.
«Το αξιακό μας σύστημα έχει τρωθεί. Εκπρόσωποι του λαού χρησιμοποιούν την πολιτική ως εφαλτήριο για τρυφιλή ζωή» είχε δηλώσει ο κ. Παπούλιας στη γιορτή της Δημοκρατίας (…) την περασμένη χρονιά.
«Σήμερα είναι ντροπή να λες ότι είσαι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο» μου έλεγε πριν μερικά χρόνια καθηγητής, που είναι κοντά στη σύνταξη.
Εδώ και χρόνια σημαντικές φωνές στην Ευρώπη – όπως ο αείμνηστος Γάλλος φιλόσοφος J. F. Revel – ζητούσαν μετ’ επιτάσεως την αποπομπή της Ελλάδας από την Ε.Ε., όμως εμείς γνωρίζοντας ότι δεν προβλέπεται από τις Συνθήκες, συνεχίζαμε απτόητοι με τη διασπάθιση και τη σπατάλη των Κοινοτικών Κονδυλίων, με τη Δημιουργική Λογιστική. Χωρίς ντροπή και συστολή!
Τώρα που όλοι μας χλευάζουν και μας επικρίνουν δριμύτατα, μας λοιδορούν για την κατάντια μας και μας τα ρίχνουν κατάμουτρα, πάλι δεν ιδρώνει τ’ αυτί μας. Αντί να ανασκουμπωθούμε, για να βάλουμε τάξη στα του οίκου μας, κατηγορούμε τους «ξένους», που μας πιέζουν να πάρουμε μέτρα, να κάνουμε διαρθρωτικές αλλαγές και προσπαθούμε να τη σκαπουλάρουμε. Αν και πολύ καλά γνωρίζουμε ότι χωρίς επιτήρηση δεν πρόκειται να αλλάξουμε τίποτε.(1)
Η παράδοση λοιπόν συνεχίζεται. Πάντα φταίνε οι άλλοι, που η Ελλάδα δε μπορεί να σηκώσει κεφάλι: Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Αμερικάνοι, Χούντα, Βασιλεία και Τρομοκρατία.
Ως γνωστόν, ο μύθος νομιμοποιεί ένα κοινωνικό στάτους κβο (status quo), εξηγεί γιατί έχουν έτσι τα πράγματα μέσα από την πρότερή τους κατάσταση.
Ποιες διεργασίες μέσα μας ενταφίασαν την τιμή, την περηφάνεια, την αξιοπρέπεια, με τις οποίες πορευόμασταν ως άτομα και ως έθνος;
Πολύ απλά ο νεοπλουτισμός, ο λαϊκισμός, τα δανεικά, το κοινοτικό και το μαύρο χρήμα γέννησαν και στήριξαν νοοτροπίες και συμπεριφορές, όπως το φαίνεσθαι, η λεζάντα, «τα δωράκια», «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε», «εγώ να’μαι καλά, οι άλλοι δεν πα να…» κ.ά., τις οποίες αφομοιώσαμε σε βαθμό, που απεκδυθήκαμε τον φιλόξενο, φιλότιμο, αλτρουιστή, που ζούσε για μια υπόληψη, σε σημείο που χάσαμε την ψυχή μας.
Από την άλλη, λειτουργώντας εγωτικά, για να έχουμε όλο και περισσότερα, δεν ορρωδούμε προ ουδενός, μετερχόμαστε τα πάντα πέρα από το νόμο και το συμπλήρωμά του, την ηθική. Μέσα από τα Ευρωπαϊκά Προγράμματα, τις επιδοτήσεις και τα «κεχτημένα» αποκτήσαμε αγοραστική δύναμη, αλλά, ελλείψει παιδείας και βιωμάτων περί ποιότητας ζωής, αναλωθήκαμε στην «φθηνή» καλοπέραση, αφοσιωθήκαμε στην ικανοποίηση των ενστικτωδών ενορμήσεών μας.
Οι κυβερνώντες καταλαβαίνουν ότι τώρα πια το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, ότι δεν είναι σε θέση να αποτοξινώσουν τους αφιονισμένους, που δημιούργησαν, δεν μπορούν να τους ελέγξουν. Έτσι προσπαθούν να τα φορτώσουν στους κακούς της Ευρώπης και στις Αγορές, που με τα μέτρα, που ζητούν, θα μας χαλάσουν το πάρτι.
Γνώριζαν οι πολιτικοί μας ταγοί ότι αυτό δεν θα μπορούσε να συνεχισθεί, όμως το άφησαν να εξελιχθεί, γιατί τους βόλευε εκλογικά πολύ απλά. Εξάλλου στο ίδιο καζάνι βράζουνε, ουκ ολίγοι εξ αυτών. Γνώριζαν ότι κάποια στιγμή θα αντιμετώπιζαν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τη διεθνή κοινή γνώμη, όμως αυτό δεν τους έκανε σοφότερους.
Το δημοσιονομικό έλλειμμα, έστω και με μπακάλικα οικονομικά, μπορεί να μπαλωθεί, αλλά η εικόνα της Ελλάδας διεθνώς θα χρειασθεί πολλά χρόνια, στρατηγική, συστράτευση και συγκεκριμένες δράσεις, για να ξαναχτισθεί. Ο μύθος έχει καταρρεύσει και ο τελευταίος ξένος είναι ψιλιασμένος ότι greek, grec δεν είναι μόνον ο Ζορμπάς, αλλά και άλλοι «κλέφτες», «αισχροκερδείς εις το παιγνίδιον» όπως μας εξηγεί ο Δ. Πανταζής καθηγητής της Γαλλικής στο Λεξικό του (εκδόσεις Ι. Σιδέρη Αθήνα 1967).
Ο “Belami” του Γκύ ντε Μωπασάν στο ομώνυμο μυθιστόρημα συναναστρέφεται τον υπόκοσμο του Παρισιού και άλλους grecs.
Πετύχαμε να διαγράψουμε τη μεταφορική ερμηνεία της λέξης από τα λεξικά (Microsoft, Petit Robert, κ.ά.), όμως με τον βίο και την πολιτεία μας την επαναφέρουμε δυναμικά.
Παλιά, στο εξωτερικό, δηλώναμε την καταγωγή μας με περηφάνεια. Τώρα με τι μούτρα;
Το κακό είναι ότι διασύρεται και η «παράλληλη Ελλάδα»: «Οι υγιείς δυνάμεις» της κοινωνίας μας που έχουν ποιότητα, μοχθούν, δημιουργούν, φορολογούνται.
Οι υπόλοιποι έχουμε αντιστρέψει το παραδοσιακό αξιακό μας σύστημα. Ο «αφελληνισμός» μας είναι πλήρης. Έτσι δικαιώνουμε όλους εκείνους, που υποστηρίζουν ότι οι αρχαίοι δεν είναι οι πρόγονοι αλλά οι προκάτοχοί μας. Τι ντροπή! Ο Νίκος Δήμου μετά το μπεστ-σέλερ «Η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας» έχει τώρα μία νέα λέξη-κλειδί για να καταθέσει επαναστατικές «πικρές αλήθειες». Ντροπή!
(1) «Αλλά το πλείστον κακόν οφείλεται αναντιρρήτως εις την ανικανότητα της ελληνικής διοικήσεως. Θα έλεγε τις ότι η χώρα αύτη ηλευθερώθη επίτηδες δια να αποδειχθή ότι δεν ήτο ικανή προς αυτοδιοίκησιν». Αλεξ. Παπαδιαμάντη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου