ΞΕΜΕΙΝΑΜΕ ΑΠΟ ΟΡΑΜΑ

Του Δημήτρη Γκολέμη, Δικηγόρου.
Ο σκοπός της πολιτικής είναι η ευτυχία της κοινωνίας των συνειδητοποιημένων πολιτών. Η αδυναμία των πολιτικών να ανταποκριθούν σε κάτι τόσο πολύ αυτονόητο αλλά και τόσο επιτακτικά ζητούμενο στην εποχή μας, απογοητεύει την κοινωνία, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη. Τα πρόσφατα σκάνδαλα της κυβέρνησης του σοσιαλιστή Γκόρντον Μπράουν στην Βρετανία, η προκλητική (και όχι μόνο) προσωπική ζωή του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία και η μείωση της δημοτικότητας του Νικολά Σαρκοζί στη Γαλλία, δείχνουν ότι το πολιτικό σύστημα ακόμα και σε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, νοσεί βαρύτατα και αντιμετωπίζεται πλέον με δυσπιστία από τους πολίτες.
Το αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών στην Ελλάδα και κυρίως το πολύ μεγάλο, για τα ελληνικά δεδομένα, ποσοστό αποχής των ψηφοφόρων, καταδεικνύει με τον πλέον προφανή και πρωτοφανή τρόπο ότι η πολιτική σήμερα έχει απομακρυνθεί πλήρως από τον αυτονόητο σκοπό της, δηλαδή την επιδίωξη της ευτυχίας της κοινωνίας. Αλλά και η κοινωνία, με τη σειρά της, απαντώντας με το μεγάλο ποσοστό αποχής, δικαιολογημένα σε κάποιο βαθμό, «γυρίζει την πλάτη» στην πολιτική. Σταμάτησε ο κόσμος να ελπίζει και αυτό είναι το πλέον ανησυχητικό. Η αιτία είναι απλή: Η εξουσία για το πολιτικό προσωπικό έγινε αυτοσκοπός και η πολιτική ταυτίστηκε με την εξουσία. Η πρόσκαιρη ικανοποίηση μιας συνεχώς διευρυνόμενης εκλογικής πελατείας, αντικατέστησε την ουσιαστική πολιτική δράση των πολιτικών προσώπων. Μιας σειρά από επικοινωνιακά τεχνάσματα επιστρατεύτηκαν από μεγάλη μερίδα του πολιτικού κόσμου, για να καλύψουν το κενό της πραγματικής πολιτικής. Ο σημερινός αδιάφορος πολιτικός λόγος, όταν δεν περιορίζεται στην αοριστία, πλειοδοτεί στον ανέξοδο λαϊκισμό. Η πολιτική ρευστότητα ευνοεί τον καιροσκοπισμό, με αποτέλεσμα κάθε ευφάνταστος τυχοδιώκτης, να εισβάλλει από το παράθυρο στο πολιτικό σύστημα, προσπαθώντας να το λεηλατήσει, πάντοτε προς δικό του όφελος φυσικά.
Το όραμα χάθηκε και η πολιτική ξέπεσε στην απλή ρουσφετολογική διαχείριση. Διαχρονικά, καμία κοινωνία δεν κινητοποιείται, αν οι ηγεσίες της δεν θέσουν κάπου σε ένα εμφανές σημείο του πολιτικού ορίζοντα ένα ρεαλιστικό όραμα. Και αυτό είναι ίσως το πλέον ανησυχητικό σημείο των καιρών για τη χώρα μας, η ανυπαρξία ενός ρεαλιστικού εθνικού οράματος. Μιλώντας μάλιστα για όραμα, αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι ένα αόριστο ιδεολόγημα ή ένα ασαφές νεφέλωμα, όπως για παράδειγμα «πράσινη ανάπτυξη» (κάτι, δηλαδή, σαν πράσινα άλογα). Δεν μπορεί να πιστέψει ο πολίτης σε κάτι που δεν το «βλέπει» μπροστά του να έρχεται, για να παλέψει να το φτάσει. Όραμα ήταν το 1974 η μεταπολίτευση μετά τη επτάχρονη δικτατορία, όραμα ήταν αργότερα η είσοδος της βαλκανικής χώρας μας στην τότε ΕΟΚ, όραμα ήταν τη δεκαετία του ‘90 και συμμετοχή μας στην ΟΝΕ. Έκτοτε ξεμείναμε.
Αυτή η παντελής έλλειψη οράματος, σε συνδυασμό με την εμφανέστατη ιδεολογική ατροφία των κομμάτων από όλο το πολιτικό φάσμα, επιτρέπει δυστυχώς σε κάθε είδους πολιτικούς τσαρλατάνους να φοράν το κουστούμι του «κατά φαντασίαν πολιτικού». Έπεσαν τα ιδεολογικά αναχώματα μεταξύ των κομμάτων, με αποτέλεσμα φανφαρόνοι με πολιτικό οπλοστάσιο που μπορεί να ξεκινάει «από τον Τσε Γκε Βάρα και να φτάνει στον Μέγα Αλέξανδρο», να προσπαθούν να καρπωθούν τη δικαιολογημένη δυσπιστία του κόσμου και να αναδειχτούν μέσα από τη σκόνη του πολιτικού συστήματος που οι ίδιοι επιδεικτικά σηκώνουν. Είναι καιρός για μια νέα πολιτική με όραμα, για μια νέα πολιτική σταθερή στις φιλελεύθερες ιδέες ενός κράτους με κοινωνικό αισθητήριο που θα είναι στην υπηρεσία του πολίτη και θα στοχεύει ουσιαστικά στην ευημερία του. Το επόμενο εθνικό μας όραμα δεν μπορεί να είναι άλλο από την εξυγίανση του ίδιου του κράτους μας, αυτού του μεγάλου ασθενή…